Гарадзенскі заапарк — першы, найбуйнейшы і ў свой час адзіны заапарк у Беларусі. Годам заснаваньня лічыцца 1927, калі ў батанічным садзе мужчынскай гімназіі адкрыўся заалягічны аддзел.
У цяперашні час заапарк налічвае больш за 3 тысячы жывёлаў 317 відаў. Заапарк разьмешчаны ў Кастрычніцкім раёне гораду Горадня каля чыгуначнага вакзалу і займае плошчу ў 5,35 га.
Гісторыя Гарадзенскага заапарку пачалася з групы энтузіястаў з Таварыства аматараў прыроды на чале з Янам Каханоўскім - выкладчыкам біялёгіі ў мужчынскай гімназіі імя Адама Міцкевіча. Па яго ініцыятыве ў 1926 годзе на дабрачынныя сродкі ў парку (цяпер парк імя Жана Эмануэля Жылібэра) для навучальных мэтаў быў створаны батанічны сад. Да навучальнага года 1927-1928 да сада быў дададзены сярод іншых аддзелаў заалягічны, у якім першапачаткова зьмяшчалася 17 відаў жывёлаў мясцовай фаўны..
Пасьля пашырэньня сад пачаў звацца біялягічным і стаў актыўна наведвацца навучэнцамі гарадзенскіх адукацыйных устаноў. Колькасьць экспанатаў у заалягічным аддзеле павялічвалася, для іх не хапала ні плошчы, ні памяшканьняў. У сувязі з гэтым Ян Каханоўскі разам з іншымі аматарамі прыроды дамагліся ад гарадскога ўпраўленьня пераносу заалягічнага аддзелу на закінуты гарадзкі роварны трэк. Пасьля адпаведных рамонтна-будаўнічых работ заалягічны аддзел пераехаў з парку на новае месца і стаў звацца біялягічным садам. Гэтая тэрыторыя належыць парку і цяпер. Кіраўніком быў прызначаны палкоўнік у адстаўцы Адамовіч.
Да 1936 заапарк налічваў каля 400 асобін розных відаў, сярод якіх варта адзначыць такіх жывёлаў, як леапард, леў, зубар. Склад заапарку ажыцьцяўляўся за кошт дабрачыннасьці, з дапамогай Таварыства аматараў прыроды і з удзелам гарадзкога магістрату. Увосень 1937 горадам быў выкуплены для заапарку ўчастак плошчай 0,4 га. У 1939 годзе з аб'яднаньнем Заходняй Беларусі і БССР заапарк перайшоў на ўтрыманьне дзяржавы. Калекцыя працягвала павялічвацца, і да 1941 году Гарадзенскі заапарк стаў адным з цэнтраў культурнага і навукова-асьветнага жыцця гораду.
У гады вайны заапарку быў нанесены каласальны ўрон: будынкі былі зьнішчаны або пашкоджаны, калекцыя разрабавана. Каштоўныя і рэдкія асобнікі былі вывезеныя ў заапарк Кёнігсбэргу, астатнія знішчаныя.
Ян Каханоўскі адмовіўся ад эвакуацыі і застаўся ў Горадні. Пасьля забойства нямецкага лекара ўдзельнікамі супраціву, гестапа арыштавала каля 100 прадстаўнікоў мясцовай інтэлігенцыі, сярод якіх быў і Ян Каханоўскі. На просьбу грамадзкасьці вызваліць арыштаваных, шэф гестапа заявіў, што застрэлены будуць толькі 25 чалавек з 100, а астатнія адпушчаныя. У гэтыя 25 чалавек патрапіў сябар Яна Каханоўскага, настаўнік Юзаф Вявюрскі, бацька шасьцярых дзяцей. Каханоўскі прапанаваў шэфу гестапа абмен - сваё жыцьцё ўзамен на свабоду Юзэфу Вявюрскаму. У чэрвені 1942 года Ян Каханоўскі быў растраляны.
Пасьля вызваленьня горада ў ліпені 1944 заапарк практычна перастаў існаваць. Аднак, краіна аднаўлялася, і СНК БССР было прынята пастанова № 470 ад 15 Жніўня 1944 «Аб аднаўленьні дзейнасьці заказнікаў і заапаркаў».
Для аднаўленьня адзінага на той час заапарку ў краіне 12 сьнежня 1944 г. выканкам Гарадзенскага гарсавета прымае рашэньне № 242 "Аб аднаўленьні заапарку ў г. Горадня", што вызначыла перадачу заапарку ранейшай тэрыторыі і будаўнічых матэрыялаў. А ў якасьці папаўненьня калекцыі жывёлаў "абавязаць дырэктара трэсту зялёнага будаўніцтва перадаць заапарку двух аслоў».
Узначаліў заапарк у той час былы старшы наглядчык Бэнедыкт Купрыянавіч Жыромскі..
У 1945 годзе калекцыя налічвала 5 экспанатаў - двух аслоў, двух аленяў і аднаго паўліна.
У заапарку налічваецца 3412 жывёлаў і птушак — 312 відаў.
Сярод жыхароў заапарку мядзведзь буры, алені, ваўкі, рысь звычайная, малпы,вярблюды, вялікая колькасьць птушак і паўзуны.