Касьцёл Цела Божага (Фарны) ў Нясьвіжы — архітэктурны помнік раньняга барока, першы на тэрыторыі Рэчы Паспалітай і другі ў Эўропе барочны касьцёл, родавы магільны склеп князёў Радзівілаў.
Пабудаваны італьянскім архітэктарам Янам Марыяй Бэрнардоні ў 1584—1593 гадох у комплексе зь езуіцкім калегіюмам, які праіснаваў да 1826 году. Прататыпам касьцёла зьяўляецца рымскі храм Іль Джэзу, збудаваны ў 1584 годзе.
Фарны касьцёл — трохнэфная купальная базыліка з адной апсідай. Сярэдні падоўжны нэф перакрыты цыліндрычнымі скляпеньнямі зь люнетамі, бакавыя нэфы, падзеленыя на квадраты,- крыжовымі скляпеньнямі. Шэсьць масіўных слупоў успрымаюць цяжар сьценаў сярэдняга нэфа.
Галоўны фасад касьцёла мае двухярусную кампазыцыю з выяўленымі вэртыкальнымі і гарызантальнымі дзяленьнямі. Вэртыкальныя дзяленьні прадстаўленыя пілястрамі, гарызантальныя — разьвітымі паясамі карнізаў. Маюць месца характэрныя для барока крывалінейныя формы верхняга яруса, насычанасьць фасада ордэрам, багацьце раскраповак, складаныя прафіліроўкі, нішы са скульптурамі.
Ва ўнутраным упрыгожваньні храма ў большай ступені скарыстаныя жывапіс і разьбярства, у меншай — сродкі архітэктурнай плястыкі.
Галоўны алтар касьцёла ўпрыгожаны карцінай «Таемная вячэра» мастака К. Д. Гескі. Ён жа выканаў рэстаўрацыю падкупальнай прасторы ў 1752—1754 гадах.
Ансамбль росьпісаў Фарнага касьцёла зьяўляецца прыкладам значнага выкарыстаньня кампазыцыйных схемаў Рубэнса.